Entre 1945 a 1949 un grupo de investigadores da compañía Bell desenvolveu a teoría dos transistores construíndo díodos e tríodos. No ano 1956 Bardeen, Shockley e Brattain recibiron o Premio Nobel de Física polo brillante traballo que desembocou na invención do transistor. Bardeen recibiu en 1972 novamente o Premio Nobel de Física, agora na compañía de Schrieffer e Cooper, por desenvolve-la teoría da superconductividade.

O Transistor, que se empezou a utilizar a finais da década de 1940, considerouse na súa época como unha marabilla do compacto que era, comparado co tamaño dos tubos ó baleiro, ós que substituía. Sen embargo, a partir de 1950 o tamaño dos dispositivos electrónicos reduciuse ó redor de 10 veces cada cinco anos. En 1960, cando se empezou a usar a palabra microelectrónica, un bloque (chip) de silicio dunha área de 0.5 cm² (como unha mariquita) podía conter de 10 a 20 transistores con varios díodos, resistencias e condensadores. Hoxe en día tales bloques poden conter varias ducias de miles de compoñentes.

Unha gran parte do estímulo para miniaturizar circuítos electrónicos veu dos programas de foguetes balísticos, dada a limitada capacidade de carga que tiñan. A medida que a microtecnoloxía electrónica se desenvolveu, aplicouse rapidamente a computadoras comerciais, reducindo enormemente o tamaño dos seus procesadores, a velocidade de cálculo e o custo.

 

O transistor bipolar é o máis común dos transistores: pode ser de xermanio ou silicio.
Existen dous tipos transistores NPN e o PNP:

· Diodo NPN · Diodo PNP

O transistor é un dispositivo con 3 compoñentes: base (B), colector (C) e emisor (E). O emisor emite electróns, o colector recíbeos e a base modula o paso deses electróns.
Este efecto modulador da base permite que o transistor funcione non só como un amplificador, senón tamén como un interruptor, permitindo ou non o paso da corrente entre o colector e o emisor. Deste xeito é como se emprega en electrónica para a construcción de circuítos dixitais integrados.