Foi un neno prodixio. Os seus primeiros traballos están dedicados á xeometría, redactando moi novo o Tratado sobre as seccións cónicas. Logo dedicaríase á física e á hidrostática, formulando a Lei de Pascal. No 1655 tivo unha fonda experiencia relixiosa, polo que se retirou ó convento de Port Royal, onde xa vivía a súa irmá monxa. Aquí abandonaría case por completo a ciencia para dedicarse á filosofía. O Pascal, a moderna linguaxe de programación, lembra a súa contribución á teoría computacional.

O pai de Pascal, Étienne Pascal, ensinoulle todo ó seu fillo Blaise. Étienne Pascal era presidente do Tribunal de Impostos de Clermont e matemático, sendo a persoa que adentrou ó seu fillo -de neno non foi a escola nin tivo amigos- no mundo dos números. Como mostra de cariño, Blaise inventou para o seu pai unha pequena máquina de calcular: a Pascalina.

A Pascalina foi un invento co que Pascal deu un gran paso na historia das máquinas de cálculo. A Pascalina, que hoxe se atopa no Museo Nacional de Artes e Oficios de París, é unha caixa de madeira con seis rodas provistas cada unha delas de dez radios dourados que representan as dez cifras. Cando nunha das rodas se completan todos os radios, engádese un radio á seguinte roda. O mecanismo de Pascal era moi sinxelo, pero daba con algo no que ninguén pensara antes, un mecanismo de acarreo que sumaba automaticamente a cantidade retida á columna seguinte.

Nos seus Pensamentos Pascal referiuse ó seu asombroso invento que permitía facer dun modo sinxelo complicados cálculos. A súa reflexión sobre a Pascalina, feita no século XVII, é unha reflexión que hoxe podemos facer respecto dos grandes ordenadores que nos rodean. Pascal dixo que a súa maquina "fai cousas que se achegan máis ó pensamento que todo o que fan os animais, pero non fai nada que nos faga dicir que posúe vontade, como os animais".